24e Drents-Friese Woud wandelvierdaagse Diever, 24 t/m 27-05-2018

Datum: 24 t/m 27-05-2018
Tocht: 24e Drents-Friese Woud wandelvierdaagse
Organisatie: Stichting Sport Promotie Diever
Internet: http://www.dieversportief.nl
Afstand: 4 x 30 = 120 kilometer
Totaal afgelegd: 44446 kilometer
Weer: Bijna onbewolkt (m.u.v. donderdagmiddag en vrijdagochtend), zonnig, droog, warm. Zondag (na afloop) een fikse hoosbui.
Middagtemperatuur: ca. 25 – 28 °C
Foto-album: Klik hier
Routes: dag 1 / dag 2 / dag 3 / dag 4
Geocache(s): GC4Z4QH / GC4Z4Q9 / GC7PR82 / GC7PR6X / GC78H5M

Woensdag 23-05-2018: Heenreis en aankomst in Diever
Op woensdagochtend ben ik om zes uur opgestaan, omdat ik nog een deel van mijn spullen moest inpakken. De was die ik dinsdagochtend had opgehangen was gelukkig droog. Rond half tien ben ik van huis gegaan en om kwart voor tien heb ik de bus naar station Alkmaar genomen. Daar vertrok om 9.56 uur de trein naar Amsterdam. De reisplanner gaf aan dat ik via Utrecht moest reizen, omdat ik dan slechts één keer hoefde over te stappen. Er was echter een stremming tussen Amsterdam en Utrecht, waardoor de trein niet verder ging dan Amsterdam. Via Almere Centrum kon ik er zelfs een half uur eerder zijn, maar dan moest ik wel drie keer overstappen voordat ik in Meppel was. De trein liep net voor Amsterdam vertraging op, waardoor ik de aansluiting miste en het half uur winst vervlogen was. De reisplanner gaf ook aan dat ik via Steenwijk moest reizen en dan met een klein busje naar Diever. Die kwam echter niet bij het Kasteel en dus moest ik iets verder lopen met mijn weekendtas. Dan maar via Meppel, waar ik om 12.34 uur aankwam. Twintig minuten later ging er een bus naar Dieverbrug en dus heb ik eerst mijn OV-chipkaart opgeladen, koffie gehaald en een paar boterhammen gegeten. In Dieverbrug moest ik weer overstappen op een andere bus, die iets te laat was. Om 13.38 uur stapte ik samen met een wandelaar uit op de halte Kasteel en liepen we gezamenlijk naar groepsaccommodatie Het Kasteel, waar elke ochtend de start plaatsvond en het was tevens onze slaapplaats voor de vierdaagse.

Na het ophalen van de startkaart voor de eerste wandeldag en het klaarmaken van het bed (bestaande uit een matras, laken, slaapzak en kussentje in een houten bak in een oude stal) hebben we nog een tijdje in de “woonkamer” van Het Kasteel gezeten, wat bier gedronken en gekletst met bekende wandelaars. Daarna zijn we naar het Chinees-Indisch specialiteitenrestaurant Hui Mao in Dieverbrug gelopen. Inmiddels ook al een traditie om dat op de woensdag voor de vierdaagse te doen. Daar heb ik een lekkere Ti-Pan in Szechuanstijl gegeten, die aan tafel geflambeerd wordt. Met een lekker Maastrichts witbiertje… En daarna nog even uitbuiken bij Het Kasteel voordat we gingen slapen…

Gezellig bijkletsen met bekenden in Het Kassteel

Donderdag 24-05-2018: Eerste wandeldag
Diever – Kalteren (Mobiele post) – Wapse – Wapserveen (v.v.)
Het ontbijt in Het Kasteel was weer prima verzorgd; broodjes, brood, boter, zoet beleg, vlees, kaas, koffie, thee… Maar ook gekookte eitjes, yoghurt met vruchten of muesli, melk en sinaasappelsap…. Heerlijk… Na het ontbijt ben ik om half acht mijn startstempel gaan halen en even later vertrokken Susanne, Corné en ik samen op de dertig kilometer. Mia en Miranda liepen de twintig kilometer, dus zij vertrokken later dan wij. We liepen eerst een stuk door het dorp, naar het gemeentehuis van de gemeente Westerveld en daarna om het dorp heen naar de molen. Vervolgens gingen we het buitengebied in richting Wapse, Vledder en Wapserveen. Dat werd dus veel open terrein, verharde en onverharde landwegen, fietspaden en graspaden langs sloten, vaarten en riviertjes. De warmte was hier goed voelbaar…

Na een tijdje kwamen we bij de wagenrust “Kalteren” die naast een veld met pioenrozen stond. Mooi. We hadden tijd genoeg en dus heb ik even een beker koffie genomen. Na deze rust gingen we een fietspad op dat ik nog herkende van onze vakantie in Diever, een paar jaar terug. Verderop volgden we een stoffige zandweg langs de Waperveensche Aa. Hier zouden we nog een keer komen, dus werd de route een flinke spaghettiknoop. Daarna kwamen we bij blauwe bessenkwekerij Zeldenrust, waar ook weer gestempeld moest worden. Tijd voor een volgende beker koffie, maar nu met een heerlijke blauwe bessenmuffin erbij. Meestal neem ik geen gebak of iets extra’s bij de koffie, maar nu ik geen veertig kilometer liep probeerde ik toch iets meer te genieten en de vierdaagse als vakantie te zien.

Na een flinke pauze en de splitsing met de twintig kilometer wandelden we al snel weer langs de Wapserveensche Aa, die een stukje verderop overging in de Vledder Aa. Door het natuurgebied Wapserveense Petgaten ging het vervolgens naar het dorpje Wapserveen, waar we rust hadden bij het dorpshuis De Wiekslag. En ook hier hebben we weer ruim de tijd genomen voor een pauze. De keuze aan speciaalbier was niet erg uitgebreid, wat ook wel te verwachten was van een dorpshuis. Het was helaas niet helemaal mijn smaak. Toch was het nog altijd beter dan een gewoon pilsje en dus nam ik een Brand Lentebock. Corné zat aan een Desperados, een bier met tequilasmaak. Helemaal niet mijn ding, maar deze had ik nog niet in mijn verzameling op de bier-app Untappd, dus toen Corné vroeg of ik nog een biertje wilde hebben, heb ik die maar genomen. Wel wat insuline bijspuiten, want het spul was behoorlijk zoet…

Veld met pioenrozen bij wagenrust “Kalteren”

Toen we het dorpshuis verlieten troffen we Olfert en Nicole, die al het lusje van de veertig kilometer gemaakt hadden. Op de terugweg wandelen we langs de kerk van Wapserveen met een fraaie klokkenstoel. Hier ben ik met de vierdaagse nog nooit langsgekomen, maar ik kende dit kerkje wel van een fietstocht die we tijdens onze vakantie gemaakt hadden. Ik liep even rond de kerk om te kijken of je ergens naar binnen kon, maar helaas, alles zat dicht. Dan maar vlug verder, weer achter de rest aan… Via een graspad kwamen we weer aan de Wapserveensche Aa en hier kwamen wandelaars uit verschillende richtingen, dus werd het goed op de borden letten. Probleemloos kwamen we weer bij de blauwe bessenkwekerij. Helaas was hier geen light-frisdrank te krijgen, dus dan nog maar een beker koffie. Het terrasje zat behoorlijk vol, dus ben ik even in de tuin gaan zitten, waar men ook stoeltjes had neergezet.

Vlak na de rust diende er zich een geocache aan. Het zoeken kostte iets meer tijd dan ik gedacht had, want ik werd eerst een beetje misleid door een houten beestje dat in een boom gezet was. De cache bleek een paar meter verderop onder een boomstronk te liggen. De rest was dus doorgelopen en net toen ik ze weer inhaalde, lag er nog een geocache. Dankzij de hint liet die zich makkelijk vinden, maar weer was ik mijn gezelschap kwijt. Het was ook de laatste geocache voor deze dag. De route ging terug naar de wagenrust “Kalteren” en daar zaten Corné en Susanne op mij te wachten. Het was dorstig weer en dus was het bekertje Rivella welkom. Tegenwoordig staat er geen “light” meer op, maar dit drankje is gelukkig nog steeds suikervrij en dus zonder koolhydraten.

Over boerenwegen ging het door het landelijke buitengebied naar Oldendiever en even na half vier wandelden we het terrein van Het Kasteel weer op. We hadden nog ruim de tijd voor een biertje en daarna werd het eerst douchen. Voor het avondeten hadden we gereserveerd bij restaurant ’t Keernpunt, al viel het enorm mee met de drukte. Ik nam de wandelschotel, een heerlijk gevulde pasta. We twijfelden nog even of we een Dieverder koffie (met kruidenbitter) zouden nemen als toetje, maar dat bewaarden we wel voor een andere keer. Moe en voldaan keerden we terug naar Het Kasteel…

Klokkenstoel bij de kerk van Wapserveen

Vrijdag 25-05-2018: Tweede wandeldag
Diever – Doldersumseweg Diever (Mobiele post) – Doldersum – Boschoord (v.v.)
Op de tweede dag gingen we, na een goed ontbijt bij Het Kasteel, weer met zijn drieën rond half acht van start voor de tocht van dertig kilometer. We verlieten Diever meteen in noordelijke richting en wandelden eerst over de camping van Diever. Tot aan de mobiele post bleven we in het Drents-Friese Woud. We dronken even koffie op de mobiele post en merkten al gauw dat er veel muggen in het bos zaten. Ook keek ik even naar de geocaches die hier in de omgeving liggen; er zaten weer een paar nieuwe tussen. Vlak voor het Wapserveld diende de eerste zich aan. Susanne wilde eerst ook meekijken, maar ze werd flink lastiggevallen door de muggen en dus besloot ze door te lopen. Niet veel later had Corné de koker te pakken en kon ik het logrolletje invullen. Daarna gingen we de heide op. Ook hier lag een geocache. Ik zag net te laat hoe ik er moest komen, anders had ik er even voor kunnen omlopen.

Nadat we het Wapserveld hadden verlaten staken we in het buitengebied van Doldersum de Vledder Aa over. In het dorp zelf hadden we een rust bij restaurant Grenzeloos en Zo. Ook nu dronk ik weer koffie, maar dan met een stukje appelgebak. Heerlijk even genieten… De lopers op de twintig kilometer draaien hier terug richting Diever en wij gingen nog een stukje verder. Na een stukje bos kwamen we aan de rand van het Doldersummerveld, waar een uitzichttoren staat. Uiteraard moesten we even boven van het uitzicht gaan genieten. De tweede etage van de toren bleek wel heel erg klein te zijn; we konden er net met twee man staan… Onder ons kwamen verschillende wandelaars voorbij, waaronder ook enkele bekenden. Leuk om dan even te roepen, zwaaien en een foto te maken…

Op het moment dat ik dit stukje schrijf hebben we net een enorm warme en droge periode achter de rug, waarbij, zo’n twee weken geleden, een grote brand op het Doldersummerveld heeft gewoed. Hierbij moesten vier campings ontruimt worden, waaronder ook een camping waar we ooit gerust hebben: De Blauwe Lantaarn. Het is erg triest dat zo’n groot heideveld met unieke flora en fauna afgebrand is. Ik hoop dan ook, als we er volgend jaar weer komen, er al het nodige herstel zichtbaar is…

Doldersummerveld

We maakten een mooie lus over het heideveld en kwamen daarna uit bij zorgboerderij De Eikenhof in Boschoord, waar de veertig kilometer nog een lus moest maken. We hebben heerlijk buiten gezeten en genoten van een lekkere kop groentesoep. Daarna zijn we aan de terugweg begonnen, die door de bossen terug naar restaurant Grenzeloos en Zo ging. Dat waren maar een goede drie kilometer. Eigenlijk veel te vroeg om te rusten, maar we namen het ervan en dus zocht ik naar speciale bieren op de kaart die ik nog niet in mijn verzameling op de bier-app Untappd had. Men had er verschillende bieren van brouwerij Maallust uit Veenhuizen. Eerst maar eens de Kolonist Weizen bier proberen. Die smaakte prima en Corné dronk er nog één. Dus besloot ik ook nog even de Mooie Madam Dubbel te proeven. Ook die was prima. Maar na twee bier wordt het de hoogste tijd om op te stappen, anders zakt het in je benen…

We liepen een stukje door het dorp Doldersum en daarna ging het via het buitengebied terug naar het Drents-Friese Woud. Vlak voor de wagenrust troffen we nog een geocache aan die we vlug gevonden hebben. Het was intussen weer warm geworden en een bekertje Rivella op de wagenrust was dan ook meer dan welkom. Door het bos ging het terug richting Diever, waarbij we nog langs camping Midzomer kwamen en een lusje maakten over het gelijknamige park. Helaas kwamen we dit keer niet langs het onderduikershol. Maar ik denk dat Susanne daar sowieso niet zou willen gaan kijken, want het onderduikershol is vochtig en donker, dus een mooie broedplaats voor de muggen… Vlak voor Diever werden we ingehaald door een tractor en was het goed te merken hoe droog het was. Één grote stofwolk, dus even de adem inhouden… Mijn ogen zijn er nooit zo blij mee, want het stof gaat onder de contactlenzen zitten.

Achter het VVV-kantoor in Diever moest nog een geocache liggen; de laatste voor deze dag, en ook meteen de laatste die we op de vierdaagse zouden tegenkomen. Het duurde wat langer dan verwacht, en dus liepen Corné en Susanne vast door. Na wat zoeken (door de afwijking op de GPS) vond ik een vogelhuisje op twee en een halve meter hoogte in een boom met een gladde stam. Hoe kom ik daar nou bij…? Ik heb de stam beetgepakt, mijn voeten ertegen gezet en mezelf omhoog getrokken. Zo kreeg ik het pindakaaspotje dat in het vogelhuisje lag te pakken. Maar toen moest het na het loggen ook weer terug… Ik ben twee keer uit de boom gevallen en had mijn arm een beetje opengehaald. Ik had er flink de smoor in en ik wilde het eigenlijk opgeven, toen ik bedacht dat de elastieken lus van mijn taststok wellicht uitkomst kon bieden. Met een afgebroken tak die vlakbij lag en mijn taststok kreeg ik het potje terug in zijn verstopplaats gehengeld…

Een tractor liet een dikke stofwolk na…

Ik heb nog aan een EHBO-er gevraagd of er iets aan de schaafwonden gedaan moest worden. Ik had ze al met wat water uit de waterzak schoongespoeld en het zag er netjes uit. Echt bloeden deed het ook niet, dus was het beter om het aan de lucht te laten drogen. Alleen met douchen was het vervelend branderig. Ook voor deze avond hadden we weer bij ’t Keernpunt gereserveerd, omdat je daar nou eenmaal goed en lekker kunt eten. De wandelschotel was helaas hetzelfde als een dag eerder, dus aten we a la carte. Voor mij werd het een schnitzel “Mooi Wicht” met een lekker trappistje en een Dieverder koffie na. Daarna zijn we even bij Corné en Miranda in hun vakantiehuis gaan kijken. Toen we bijna terug waren bij Het Kasteel realiseerde ik mij dat ik vergeten was om geld te halen, dus moest ik nog een rondje door het dorp wandelen. Helaas kun je hier op de meeste rusten niet met je bankpas of telefoon betalen, dus altijd wat contant geld meenemen…

Zaterdag 26-05-2018: Derde wandeldag
Diever – Dwingeloo (Mobiele post) – Ansen – Ruinen (v.v.)
De derde dag stond in het teken van het Dwingelderveld, alhoewel we er dit jaar niet zo’n grote lus overheen maakten. Maar dat het een mooie tocht zou worden stond wel vast. We vertrokken weer rond half acht en we liepen meteen richting het Moleneinde, waar we linksaf gingen richting Dieverbrug. Om bij Dwingeloo te komen moet je altijd een stuk door open terrein. Vlak voor Dwingeloo bogen we af in zuidelijke richting en via een fietspad waar net een flinke laag grind op gestort was, kwamen we bij de wagenrust. Toen ik net mijn koffie op had, zag Corné op Endomondo dat Miranda ook bijna op de rust was. We hebben nog even gewacht en na een korte begroeting gingen wij weer verder. Al snel gingen we het Dwingelderveld op, wat net als het Drents-Friese Woud een nationaal park is. Bossen en heide wisselden elkaar af, en zo kwamen we bij het Theehuys Anserdennen. Opnieuw nam ik een beker koffie. Susanne vond dertig kilometer toch net wat te hoog gegrepen en ze wilde bij het theehuis wel op ons wachten. Na de rust ging ik dus alleen met Corné op pad om de extra lus van een kleine tien kilometer te maken.

Het was zonnig en dat geeft lichte en donkere plekken in het bos, waardoor ik moeite had met het zicht. Vooral goed oppassen om niet te struikelen over de boomwortels. Maar ook het zien van de pijlen viel niet mee. Gelukkig lette Corné goed op. Ook gingen we weer de heide op en hier kwamen we in een schaapskudde terecht die richting de schaapskooi bij Ruinen gedreven werd. Ik ben maar even blijven staan om er een filmpje van te maken. Leuk om te zien dat die schapen zo lomp zijn; ze lopen voortdurend tegen elkaar op en ze buitelen zelfs over elkaar heen. Op het fietspad richting Ruinen hadden we een mooi uitzicht over een meertje. Verderop zagen we de wandelaars op de lus van de veertig kilometer. Via een verharde weg en daarna nog een stukje bos bereikten we het vakantiepark De Wiltzangh, waar voor ons de meest zuidelijke rust en stempelpost was. Tijd voor een heerlijke kop groentesoep en een Maastrichts witbiertje…

Schapen op het Dwingelderveld

De terugweg ging langs de rand van het Dwingelderveld. Beetje jammer vond ik het wel dat we niet meer over de heide gingen, maar het is toch wel fijn dat de routes elk jaar weer anders zijn. En dus kunnen ook niet alle mooie plekjes elk jaar bezocht worden. Echt verkeerd was het stuk naar Theehuys Anserdennen ook niet en Susanne zat ons daar al op te wachten. Het was er vrij druk en hoewel een deel ietwat onduidelijk gereserveerd was, hebben wij er even genoten van een lokaal biertje. We zijn nog verhuisd naar een bankje in de schaduw, maar ook dat was blijkbaar gereserveerd. Toen we commentaar van het personeel kregen, stonden we toch al net op het punt om te vertrekken. We liepen nu eerst over een kaal heideveld (waar de bomen gerooid waren) en daarna wat meer door de bossen terug richting Dwingeloo. Vlak voor het dorp passeerden we het fraaie statige landhuis Oldengaerde. Even later voelde Susanne zich niet lekker en ik herkende het meteen. Suikertekort. Even een muslireep naar binnen en toen konden we verder naar de mobiele rustpost, een kilometer verderop. Corné was al doorgelopen, zodat hij eerder bij Miranda kon zijn, maar wij gingen toch even rusten zodat Susanne nog wat kon nuttigen en kon bijkomen. En ik ging weer aan de suikervrije Rivella.

Na deze rust werden we al vrij snel naar de Drentse Hoofdvaart gestuurd, die we een stukje noordwaarts volgden. Tussen Wittelte en Dieverbrug staken we deze vaart over en door landelijk gebied wandelden we terug naar Oldendiever. De finish bij Het Kasteel volgde niet veel later, zo rond twintig voor vier. Voor het eten hoefden we deze avond de deur niet meer uit, want we hadden ons opgegeven voor de barbecue. Net als vorig jaar was die weer prima verzorgd met salades, sausjes, stokbrood en diverse soorten vlees. Bovendien was er keuze uit verschillende (speciaal)bieren bij Het Kasteel, dus kwamen we niks tekort…

Landgoed Oldengaerde bij Dwingeloo

Zondag 27-05-2018: Vierde wandeldag en terugreis
Diever – Geeuwenbrug – Leggelderveld (Mobiele post) – Hoogersmilde (v.v.)
Na het laatste ontbijt voor deze week in Het Kasteel mochten we net voor half acht al vertrekken. Susanne liep een kortere afstand, maar het eerste stuk ging ze toch met ons mee. De tocht ging in noordelijke richting en vrijwel meteen het Drents-Friese Woud in. We kwamen langs de noordzijde van het park Wildryck, bijna langs het huisje waar we destijds op vakantie zijn geweest. En dus kwamen er ook weer mooie herinneringen boven. We volgden het toeristische fietspad een stukje en even later staken we de Drentse Hoofdvaart over, naar Geeuwenbrug. Het dorp was nog in rust en dus waren de grapjes over slapende en geeuwende mensen gauw gemaakt. Bij het buurthuis De Gowe ging het er wel levendig aan toe. Hoewel het spandoek buiten hing, moest er binnen gestempeld worden en hebben we verschillende wandelaars de weg moeten wijzen. Ook de koffie en appeltaart was binnen te krijgen, en bij de stempelpost kregen we een rolletje Mentos pepermunt mee. Mijn appeltaart was wat aan de koude kant, maar die van Corné was zelfs nog een beetje bevroren. Schijnbaar waren ze hier toch nog niet zo wakker als wij dachten…

Na een babbeltje met enkele vrijwilligers van het buurthuis, over de geschiedenis van het gebouw en over geocaching (het bleken ook geocachers te zijn en ze waren bekend met de cache die hier aan de overkant gelegen heeft), gingen we verder, richting het Leggelderveld. Hier werd het goed op de pijlen letten, want net zoals bij enkele eerdere edities had men er ook dit jaar weer een aardige spaghettiknoop van gemaakt, waarbij we enkele stukjes dubbel of tegen de richting in liepen. Na een flinke lus over het heideveld en door de bossen arriveerden we bij de tweede post, de mobiele rustpost. Ik stond bij de stempelpost even wat te prutsen met mijn portemonnee die om mijn nek hangt en de GPS, want ik kon het niet goed zien, en ik werd aangestoten door een wandelaarster die nogal hard kwam aanlopen. Ze ontkende stellig dat ze me met haar tas flink geraakt had en dat werd dus even een flinke woordenwisseling. Misschien zelf niks in de gaten…? Ze bleek me ook nog te kennen, maar ik had geen idee wie het was. Ik doe meer op gehoor en gevoel (en daarom vind ik het ook vervelend als mensen tegen mij oplopen), maar gezichten herkennen lukt niet zo best… We hebben op die mobiele post even koffie gedronken en afscheid genomen van Susanne. Daarna begonnen Corné en ik aan de lus van de dertig kilometer, die richting het Blauwe Meer ging.

Op het Leggelderveld

Nu ben ik wel vaker bij het Blauwe Meer geweest, maar nog nooit bij de ingang van het recreatiegebied waarvoor je in het hoogseizoen entree moet betalen. Het was er nog niet druk en van de man bij de kassa mochten we wel even op het strand gaan kijken. Ik heb van een afstandje even een foto gemaakt en na een praatje liepen we een stuk door de bossen, langs de rand van het meer. Over de blauwe kleur kun je twisten; ik vind het meer wat groenig. Maar mooi is het zeker. Een eindje verderop passeerden we een zandafgraving en hadden we zicht op de televisietoren van Hoogersmilde, waar ik ook wel eens dichterbij ben geweest. Bij de Maatschap Joling in Hoogersmilde mochten we even bijkomen onder het genot van een gratis kopje koffie of thee. Leuk dat ze dit aan de wandelaars aanbieden.

Langs de Drentse Hoofdvaart en over een paar lange verharde veldwegen ging het terug naar het Leggelderveld, waar we weer een mooie lus maakten. We passeerden enkele vennetjes met veenpluis en ook nu moesten we weer goed oppassen, omdat er uit alle windrichtingen wandelaars kwamen. Omdat ik druk aan het fotograferen was en ook nog eens goed moest kijken waar ik mijn voeten moest neerzetten, raakte ik Corné even kwijt. Op de mobiele post troffen wij elkaar weer. Tijd voor een laatste bekertje Rivella en een royale pauze  van dik twintig minuten waarin ik mijn boterhammen kon opeten. Op weg naar deze post waren we Mia tegengekomen en ook wij mochten weer over het Leggelderveld terug, waardoor we weer bekende wandelaars ontmoetten. In het verlengde van een veldweg waar we eerder op gelopen hadden, wandelden we naar Geeuwenbrug, waar we bij het buurthuis binnen even een pilsje genuttigd hebben.

Via een graspad langs een camping verlieten we het dorp en zo kwamen we weer aan de Drentse Hoofdvaart, die we via een sluis overstaken. Al snel kwamen we opnieuw aan de rand van het Drents-Friese Woud en volgden we het fietspad langs het park Wildryck. Het was wel heel verleidelijk om hier een trappistje te gaan drinken, zeker toen we een paar wandelaars van het park zagen komen, maar toch konden we dit verlangen weerstaan. Corné wilde graag verder, omdat Miranda aan de finish zat te wachten, en ook ik had nog een vol programma voordat ik eindelijk thuis zou zijn. We moesten nog een klein stukje door het buitengebied voordat we rond twintig voor drie aankwamen op de finish. Uiteraard hebben we nog even een biertje gedronken en vervolgens ben ik gaan douchen. Ook moest ik nog het bed opruimen en de spullen inpakken, want daar had ik ’s ochtends nog niet echt de energie voor.

Het Blauwe Meer bij Hoogersmilde

Rond kwart over vijf werd het tijd om naar de bushalte te gaan, waar ik met een aantal andere wandelaars rond twintig voor zes in de bus naar Meppel gestapt ben. Onderweg viel er een flinke plensbui; wat hadden wij mazzel gehad met het weer tijdens deze vierdaagse… Ook de terugreis ging weer via Zwolle, Almere-Centrum en Amsterdam Centraal, maar dit keer zonder vertragingen. Hierdoor stond ik even na half negen al op station Alkmaar, waar ik nog ruim twintig minuten op de bus moest wachten. Met de tas op wieltjes naar huis zeulen was geen optie. Gelukkig had ik de maandag nog vrij om alles uit te pakken, op te ruimen en de was te doen. En dan kom je op dinsdag terug op je werk, blijkt er in je vakantie een reorganisatie aangekondigd te zijn… Er verdwijnt binnen onze groep één functie, maar wie er straks zijn baan kwijt is, is nog niet bekend… Onzekere tijden dus, en dus weer stress die ik maar moet proberen te onderdrukken…