Datum: 08-04-2018
Tocht: 9e Rundje Koeberg Extra
Organisatie: Atletiek Helden, SSS Helden en Toerclub Everlo i.s.m. dorpscentrum Kerkeböske
Internet: http://www.rundjekoeberg.nl/
Afstand: 35 km.
Totaal afgelegd: 43969 kilometer
Weer: Eerst bewolkt, later opklaringen en zonnig, warm, bijna windstil.
Middagtemperatuur: ca. 23 °C.
Foto-album: Klik hier
Route: Klik hier
Geocache(s): GC79ATV / GC7CZ61 / GC413KM / GC79XTR / GC3KEBN / GC466BT
Eigenlijk was het wel een beetje veel; eerst veertig kilometer bij WS78 in Maarn, en een dag later nog vijfendertig kilometer in Helden. Maar inmiddels is het lopen van het Rundje Koeberg Extra een traditie geworden en omdat je hier maar één keer per jaar grote afstanden kunt lopen, wilde ik per sé voor de langste tocht gaan. Dus ging ik eerst met de fiets naar het VieCurie medisch centrum, waar ik rond twintig voor acht de bus naar Helden nam. Even na acht uur schreef ik me in bij ’t Kerkeböske en liet ik meteen mijn boekje stempelen, want hoewel ze zeiden dat ze er de hele dag zouden zijn, wist ik toch wel dat ze er later op de middag niet meer zouden zitten. Ik grapte nog dat de dag tot middernacht zou duren…
Na een kop koffie en een laatste boterham ging ik rond 8.30 uur van start. De route ging richting Panningen en Beringe, met een lus richting Meijel en nog een lus richting Grashoek voor de grote afstanden. Veel asfalt en open terrein dus op deze warme dag. Het eerste stuk van de route was niet zo spannend. We vertrokken over het Mariaplein en langs de rand van Panningen wandelden we naar Egchel. In de buurtschap Hub pikte ik snel de eerste geocache op, bij een kruis langs de oprit van een boerderij. Vlak voor de eerste rust lag er nog één bij een wegkruis, maar omdat ik de verkeerde hint gelezen had, werd het toch nog even goed zoeken. De rust was bij een aspergeteler in de buurtschap Kaumeshoek en we zouden hier drie keer komen. Er bleken geen zoetjes en light-frisdranken te zijn, maar nadat ik het gevraagd had, werd het later die ochtend gehaald. Prima service. Ik nam even een beker koffie en ik raakte aan de praat met een wandelaarster die de vijfentwintig kilometer liep. Samen gingen we op pad voor de eerste lus.
Oldtimers
Bij de rust keek ik vlug op de splitsingsborden, maar blijkbaar niet goed genoeg, want ik had even verderop nog een splitsing verwacht en die kwam maar niet. Ik begon te twijfelen of ik wel op de juiste lus zat. Nou moest ik ze wel alle twee lopen, maar als de andere lus vroeg opgehaald zou worden, dan kon ik die niet meer doen. Het bleef toch wel een beetje knagen… We liepen eerst een flink stuk door het buitengebied en daarbij passeerden we de geocache “Het Huuske”. Mijn gezelschap besloot even mee te gaan zoeken en we vonden een grote kast aan een boom waar een pop op de WC-pot zat. We moesten de WC doortrekken om bij het logrolletje te komen. Erg leuk gedaan en een mooie cache om iemand het spel uit te leggen. Een tijdje later kwamen we via een brug over de Helenavaart en wij liepen even door naar de volgende brug, bij het kanaal van Deurne, omdat onder die brug ook een geocache verstopt zat. Na eerst aan de verkeerde kant gekeken te hebben, vonden we de cache toch vrij snel. We moesten verder via een pad tussen de twee vaarten in. Dit pad zat vol met grote gaten, maar we waren gewaarschuwd en men had de gaten gemarkeerd met witte stokken. Aan het eind van het pad kwamen we aan de rand van de bebouwde kom van Meijel, waar we een stukje langs de doorgaande weg liepen. Een straf was het niet, want we zagen allerhande oldtimers voorbijkomen. Het lukte me zelfs om er een paar op de foto te zetten.
Oldtimers bij Meijel
Via het buitengebied kwamen we bij de Everlosebeek en die volgden we een stuk via een graspad. Een eindje verderop kwamen we weer bij het begin van de lus en keken we nog even of we een splitsing zagen. Maar pas bij de volgende rust werd het duidelijk dat ik wel de juiste lus had gelopen. Na een kop aspergesoep (met verse asperges van de teler) en een cola light begon ik aan de tweede lus, richting Grashoek. Na de splitsing met de lopers de al aan de terugweg bezig waren, had ik het gevoel echt de laatste wandelaar te zijn. Ik kreeg meteen een hobbelig graspad voor mijn kiezen dat best lastig te belopen was. Een paar honderd meter verderop werden het fatsoenlijke zandpaden, maar ik mocht er al gauw weer af voor een geocache. Volgens mij ben ik even langs een akker gelopen waar ik niet mocht komen. Ik voelde me een beetje opgejaagd, omdat ik geen idee had of er al pijlenophalers bezig waren. Na wat driftig rondspeuren had ik de cache nog niet te pakken en ben ik door het bos teruggelopen naar het zandpad. Een eindje verderop, na het oversteken van een drukke weg, volgde weer een graspad langs de Everlosebeek, die hier samenloopt met de Noordervaart. In een bosgebiedje waar ik ooit eerder geweest ben lag wederom een geocache. Die zat zo diep verstopt dat ik hem zonder hulpmiddelen niet kon pakken. De vorige keer lukte het mij niet met takken uit de omgeving, dus heb ik het nu snel opgegeven. De zin om iets verderop nog een keer van de route af te gaan voor een moeilijke geocache was hiermee ook wel over.
De laatste loodjes wegen het zwaarst…
In Grashoek zelf kwamen we niet. De route bleef door het buitengebied gaan en stukjes bos werden afgewisseld met flinke land- en veldwegen. Achter camping Beringerzand begon ik het behoorlijk zwaar te krijgen en besloot ik even te gaan rusten op een bankje. Ik probeerde een boterham weg te stouwen, maar dat viel nog niet mee met de warmte en vermoeidheid. Mijn lichaam probeert dan vocht vast te houden en maakt maar weinig speeksel (en traanvocht) aan. Het enige wat dan nog een beetje helpt is genoeg water drinken. Volgens mij doet het grootste deel van de wandelaars dat veel te weinig en zelf betrap ik me er ook regelmatig op. Als ik dan zo alleen op een bankje zit, begint het toch snel te vervelen en krijg ik de neiging om weer te gaan lopen, dus bleef ik niet al te lang zitten. We moesten helemaal om de camping heen en na wederom een drukke weg overgestoken te zijn volgde alweer een graspad langs de Everlosebeek. Al snel kwam ik voor de derde keer op de rust, waar het nu rustig was en waar al opgeruimd werd. Ik had flink dorst en dronk even twee bekers cola light om daarna aan het laatste stuk van zes en een halve kilometer te beginnen.
Bij de Onderse Schans in Helden
Dat werd vooral veel lange harde wegen door de buurtschappen Vosberg en Loo. Mentaal best wel een pittig stuk, maar ik probeerde gewoon flink door te stappen zonder me er al te veel van aan te trekken. Vlak voor Helden liepen we ook nog even langs de Onderse Schans, een schuilplaats uit 1644 die tijdens de 80-jarige oorlog gebruikt werd. Daarna volgde nog een graspad langs de Kwistbeek en al snel wandelde ik weer het dorp Helden in. Rond kwart over vier was ik terug bij ’t Kerkeböske en werd het tijd voor de koffie en vlaai, die bij de inschrijving inbegrepen is. Ik twijfelde nog even of ik een speciaalbiertje zou gaan drinken bij café De Zoes, maar veel zin had ik eigenlijk niet meer. Dus dronk ik een Ayinger Weizen bij ’t Kerkeböske. En maar goed ook, want toen ik even voor vijf uur bij café De Zoes voorbij kwam, bleek het terras bomvol te zitten. Zelfs de auto’s stonden hinderlijk op de stoep geparkeerd, waardoor ik niet eens fatsoenlijk naar de bushalte kon komen zonder een spiegeltje aan te tikken. Om vijf uur arriveerde de bus en twee haltes verder stapte een jongen in die ’s ochtends ook al in de bus zat. We raakten even aan de praat en stapten samen bij het ziekenhuis in Venlo uit. Hij moest naar Tegelen, ik naar Blerick. Rond half zes was ik weer bij mijn moeder thuis, helemaal gesloopt, maar het is wel de moeite waard geweest. Twee dagen heerlijk gewandeld en genoten…
Dagboek van een wandelaar 