Datum: 09-05-2021
Tocht: Stad- en landtocht (eigen tocht, incl. retourtje station)
Afstand: 24 + 3 = 27 kilometer
Totaal afgelegd: 49313 kilometer
Weer: Wisselend bewolkt, soms zon, soms een bui met onweer, drukkend warm. Wind: Z, 3 Bft.
Middagtemperatuur: ca. 24 °C.
Foto-album: Klik hier
Route: Klik hier
Geocache(s): –
We waren op zoek naar een tocht die zowel voor Bart als voor mij goed bereikbaar was met het OV, zonder teveel reistijd. En dat valt op zondag nog niet mee. Breukelen? Abcoude, Woerden? Allemaal ongeveer anderhalf uur reizen vanuit Alkmaar. Amsterdam-Noord nog een keertje? Daar zijn we al vaker geweest dit jaar en ik niet zoveel zin in dezelfde omgeving. Misschien later dit jaar weer eens. Wie weet, in oktober misschien wel een georganiseerde “Verrassend Amsterdam-Noord”? Ik was het puzzelen even zat. Dan maar niet wandelen? Opeens vroeg Bart of ik nog een leuke tocht van circa vijfentwintig kilometer in Alkmaar had. Uiteraard, keuze genoeg, en met een beetje combineren heb ik van twee eerdere tochten weer een nieuwe gemaakt.
Dwars door het oude centrum
Bart zou om 9.16 uur aankomen op station Alkmaar, dus wilde ik even voor negen uur richting het station lopen. Het werd een kleine tien minuten later. We kwamen zowat tegelijk aan bij de voorzijde van het station en we zijn rond twintig over negen meteen van start gegaan. We liepen de Spoorstraat in, waar het geboortehuis van Rudi Carrell staat. Daarna staken we bij het stadskantoor de singel over en wandelden we het bolwerk op richting de Grote Sint-Laurenskerk. Bij een eerdere tocht kwamen we ook op het bolwerk en lieten we het centrum rechts van ons liggen. Bart wilde het toch wel eens zien, dus liet ik de route nu bewust door de binnenstad gaan. Hoewel de grote winkelstraat, de Langestraat, nog rustig was, gingen we deze niet in. Het leek me leuker om even door te lopen naar de Oudegracht, met zijn ophaalbruggen en statige panden. Verderop aan de gracht ligt het Provenhuis van Wildeman, één van de vele hofjes die Alkmaar rijk is. Helaas is het nu niet toegankelijk voor publiek, maar we konden wel vanuit het poortgebouw het hofje inkijken. Het straalt een fijne rust uit. Vervolgens liepen we langs de voormalige stadstimmerwerf naar het Verdronkenoord, om daarna even een ommetje langs de accijnstoren aan de Bierkade te maken. Ik wilde graag door de Spaanslegersteeg, omdat ik denk dat dit wel het smalste straatje van Alkmaar is. Het was even goed opletten, zodat we er niet ongemerkt aan voorbij zouden lopen. Even later kwamen we nogmaals op het Verdronkenoord uit en liepen we richting de Vismarkt, met de visbanken. We staken de Gewelfde Stenenbrug over en namen toch nog een klein stukje van de Langestraat mee, om vervolgens een lusje langs het kaasmuseum en de VVV over het Waagplein te maken. Na het oversteken van de Mient ging de route het smalle, karakteristieke Fnidsen op en uiteraard mocht het Huis met de Kogel ook niet ontbreken in deze tocht. De Achterdam (waar de dames van lichte zeden zitten) lieten we maar voor wat het was; we namen een straatje verder, de Kooltuin. Nog even een ommetje langs Victorientje in het Victoriepark en daarna verlieten we via de Friesebrug over het Noord-Hollands kanaal het centrum.
We gingen de wijk Oudorp in en na een parkje bij een aantal flats kwamen we aan het Zwijnsmeertje, waar we een houtsnipperpad volgden. Het vlonderpad was helaas niet toegankelijk, omdat de vlonder in slechte staat blijkt te zijn. Volgens de borden wordt er in augustus een nieuwe gebouwd. Na de tankwering draaiden we het Zwijnsmeerpad op, waar we even een praatje hebben gemaakt met een dame die haar hond uitliet. Niet veel later kregen we een plensbui met onweer over ons heen. Ik zag zo gauw geen mogelijkheid om te schuilen, dus pakte ik haastig mijn paraplu uit de rugzak. Het onweer was niet prettig, want we wilden nog door de Oudorperhout; een mooi stukje groene polder met molens en veel water. Gelukkig liepen we langs de rand van dit natuurgebied en trok het onweer langzaam weg. Via de tunnel in de Herenweg wandelden we onder de ringweg door naar het industrieterrein Beverkoog. Daar namen we het Achtergeestpad, een fietspad door de natuur naar Sint Pancras. Na het oversteken van het spoor liepen we langs dorpshuis De Geist om even te kijken of daar wellicht koffie en thee te krijgen was. Helaas, het zag er verlaten en gesloten uit; volgens de website is het alleen op werkdagen geopend van 09.00 tot 16.00 uur. We vervolgden onze weg door Sint Pancras. Een fel geel bord kondigde aan dat het Daalmeerpad afgesloten zou zijn. Bart vroeg aan enkele fietsers of we er te voet door konden, maar zij wisten het ook niet. Dan maar gewoon gaan kijken; in het ergste geval moeten we een stukje terug. Zo te zien werd er aan een brug gewerkt; de leuningen ontbraken, maar we konden er wel veilig overheen. Vlak na het tunneltje onder de N245 bogen we rechtsaf, om door de woonwijk Daalmeer naar het nieuwe natuurgebied Geestmerloo te gaan. In dit open stuk voelden ik de zon behoorlijk sterk branden op mijn hoofd en in mijn nek.
Veredelde snackbar?
Gelukkig waren we bijna bij het Geestmerambacht, waar we bij restaurant Lovers and Hunters konden rusten. Ik was er wel aan toe, want ik voelde me behoorlijk rozig door de warmte. Hoewel het Geestmerambacht altijd mensen trekt, viel het mee met de drukte en was er voldoende plek op het terras. Wel even oppassen met de anderhalve meter; sommige stoelen stonden te dicht op elkaar. Bediening was er helaas niet op het terras; we moesten bij een loket bestellen en afhalen. Ik bestelde een linzensoep en een Langedijker witbier. Het was behoorlijk aan de prijs. De Linzensoep was lekker, maar het brood dat erbij zat was hard en leek niet vers te zijn. Het bier bleek een Langedijker tripel te zijn en in eerste instantie kreeg ik er een limonadeglas bij. Het ruilen duurde lang en toen bleek er helemaal geen Langedijker wit op voorraad te zijn. Dat had ik dan graag van tevoren geweten. Ik besloot het tripel toch maar te nemen en ineens kwam men met een fatsoenlijk glas (van brouwerij ’t IJ) op de proppen. Dit bier smaakte ook wel. Ik heb ze wel een pittige recensie gegeven op Google Maps en gezien de reactie van de eigenaar kon hij het niet echt waarderen dat ik zijn horecagelegenheid een “veredelde snackbar” heb genoemd. Nou ja, van een restaurant verwacht ik toch een betere ervaring, zeker als je restaurantprijzen rekent voor je spijs en drank.
Uiteindelijk hebben we er bijna een uur gezeten. Rond tien over één wilden we verder gaan. Aan de overkant van het water, precies in de richting waar wij naartoe gingen, hing een behoorlijk donkere lucht en donderde het aardig. Maar eerst liepen we nog een stuk langs de oostelijke oever van de Zomerdel. Pas bij strandpaviljoen El Chiringuito bogen we af naar het westen. Bij de avonturenspeelplaats en de uitzichtheuvel namen we het pad langs de noordzijde van het Lamslik, richting de Saskervaart. Het onweer was er nog steeds, maar wel ver weg. Uiteindelijk hebben we niet meer dan een paar spatten regen meegekregen. Vanwege de nattigheid besloot ik niet over het graspad door de Kleimeer te gaan, maar namen we het verharde fietspad. Aan het eind daarvan bleek de Nauertocht opengebroken te zijn. Er werd niet gewerkt in het weekend, dus konden we er wel lopen, al was het fietspad intussen compleet weggehaald. Even verderop moesten we nog een stukje door de wei. Hoewel het hier in het verleden wel eens zompig was, viel het nu best mee. Aan de overzijde van het weiland wandelden we de bebouwde kom van Koedijk in.
Een nieuwe molen
De eerste versie van deze tocht ging helemaal door de woonwijk naar de Oudieplas, maar dan kom je geen horeca tegen. Voor de zekerheid had ik de route toch maar langs restaurant De Molenschuur laten gaan. De naastgelegen korenmolen De Gouden Engel is pas in 2008 gebouwd en in 2009 in gebruik genomen. Het was maar goed ook dat we even gingen rusten, want toen we langs het kanaal liepen, begon het opnieuw te donderen. Zelfs een flinke doffe knal achter de molen. Éénmaal op het terras viel er weer een bui. Wij konden fijn onder de parasol schuilen, al moest ik wel de paraplu gebruiken om mijn rugzak droog te houden. Tijd voor een Opperbock van brouwerij Leeghwater; dat lust ik wel. Een half uur later was het al lang weer droog en gingen we verder. Toch nog even een uitstapje naar de Oudieplas en dan langs het Noord-Hollands kanaal richting de Vlielandbrug, om nogmaals het kanaal over te steken. Via het industrieterrein kwamen we aan de Bergervaart, met uitzicht op de Viaanse molen. Daarna gingen we onder de ringweg door en wandelden we de Bergermeer in. Na een ommetje door park De Oude Kwekerij liepen we langs molen De Eendracht naar de achterzijde van het station. Daar is helemaal niets aan horeca en winkels, dus besloot ik even mee te gaan via de traverse (met in- en uitcheck) naar de voorzijde. Ook hier is niet echt horeca waar je lekker op een terrasje een biertje kunt drinken, dus wandelden we de Albert Heijn ToGo binnen, waar ik een blikje Hoegaarden witbier haalde. We hebben nog even buiten op een zitje in de schaduw onder de trap gezeten. Bij de kaasfontein zou leuker zijn geweest, echter zit je daar volop in de zon.
Bart nam de trein van 16.44 uur richting Nijmegen en ik begon zo’n acht minuten eerder aan de laatste etappe naar huis, via de bloemenwijk en het Fritz Conijntunneltje. Het was zo’n achttien minuten lopen en ik zag de trein waar Bart in zat nog voorbijkomen. Het was een gezellige dag en een leuke route. Met het weer hadden we, ondanks die paar onweersbuien, behoorlijk mazzel. En de volgende keer, ach, dan reis ik weer eens met de trein, wat verder weg…
Dagboek van een wandelaar 