Datum: 10-05-2020
Tocht: Heilooër parkentocht (eigen tocht rondom Alkmaar)
Afstand: 22 kilometer
Totaal afgelegd: 48260 kilometer
Weer: Eerst zonnig, toenemende bewolking, later weer opklaringen, droog, stevige wind (N/NO, 4-6 Bft.).
Middagtemperatuur: ca. 20 °C.
Foto-album: Klik hier
Route: Kik hier
Geocache(s): GC74HDW
Het was weer eens zover. Ik had eigenlijk helemaal geen zin om te gaan wandelen. En dat terwijl de weersvoorspellingen best redelijk waren. Het weer zou pas later op de zondag omslaan. Maar urenlang alleen op pad gaan… Nee… En het hele weekend binnen zitten met een hoofd vol gedachten was ook geen pretje. De somberheid en depressie waren aan de winnende hand en ik kon maar geen beslissing nemen. Hoogste tijd om het een halt toe te roepen en de knop om te zetten. Dus flanste ik op zaterdag nog gauw een relatief kort tochtje via het wandelknooppuntennetwerk Noord-Holland in elkaar. Een rondje om Heiloo met verschillende parken en landgoederen. Mooie stukjes natuur gegarandeerd en nog een geocache op te pikken ook…
Fouten in het knooppuntennetwerk
Ik had geen haast, dus ging ik tegen half negen eens op pad. Bij mij zowat voor de deur zit er al een foutje in het knooppuntennetwerk, want de kaart stuurt je over het Van der Astpad en Claeszpad naar het fietstunneltje, terwijl de markeringen op de Bloemaertlaan en Jan de Heemstraat staan. Bovendien had het knoopunt 13 bij de Geestmolen een verkeerde verwijzing naar knooppunt 14, maar dat is, nadat ik het gemeld heb, in orde gemaakt. Ze pikken het wel vrij vlot op als je iets meldt. Ik ging dus het Fritz Conijntunneltje door en daarna het park Westerhout in. Gelukkig wist ik er de weg, want bij de volgende splitsing ontbreekt een markering. Bij knooppunt 18 werd ik op de kaart naar knooppunt 06 gestuurd; op het paaltje stond knooppunt 16 aangegeven (wat uiteindelijk bleek te kloppen). Nou, hopelijk gaat het niet de hele dag zo door, want dan wordt het vermoeiend. Maar goed dat ik de route ook in de GPS gezet had en zo hier en daar de weg wel redelijk wist…
Bij knooppunt 16 was ik inmiddels de kinderboerderij voorbij en via een houtsnipperpad en enkele zandpaden ging het naar het Oranjedorp, de rijke buurt… Daar mocht ik een klein stukje doorheen wandelen, om vervolgens het fietspad “Zandersloot” te volgen, onder de ringweg N9 door naar Heiloo. Vooraan in het Heilooërbos, oftewel landgoed Nijenburg, boog de route linksaf richting de Kattenberg, een flinke mysterieuze heuvel met daarop een zeker 300 jaar oude Linde. Ik besloot er via de trappen overheen te gaan. Vervolgens moest ik de Kennemerstraatweg (N203) oversteken en kwam ik langs een fraai klein huisje. Gelijk rechtsaf begon een graspad langs de vijver voor huis Nijenburg, met een mooi uitzicht op het landhuis. Ik raakte nog even aan de praat met een mevrouw die haar hondje aan het uitlaten was. Daarna vervolgde ik mijn route via smalle bospaadjes naar de rand van Heiloo. Inmiddels gaf de GPS ook een seintje, omdat ik in de buurt van de geocache was. Ik moest er een klein stukje voor van de route af. Hij zou achterom, in een brandgang, liggen. Het was even zoeken hoe ik daar moest komen. Eenmaal ter plekke had ik de cache snel te pakken. Een buurtbewoner had mij al in de gaten en kwam even gezellig babbelen. Wel iets te dichtbij, want die anderhalve meter is gauw vergeten blijkbaar…
Route met hindernissen…
De route ging verder langs de noordoostelijke rand van Heiloo, waarbij ik een pad achter de woningen moest volgen. Even kwam ik weer in de wijk, langs een meertje. Daarna was het zoeken naar het volgende paadje, dat erg verrassend langs een flinke sloot bleek te lopen, verderop zelfs door het groen, langs lage begroeiing met enorme bladeren. Het pad kwam uit bij een meertje waar iemand zat te vissen. Ik ben er eerder geweest om een geocache te zoeken. Die heb ik destijds niet gevonden, want het was er veel meer begroeid dan nu. De cache ligt er inmiddels niet meer. De naam van het meertje kan ik helaas op geen enkele kaart vinden. Ik moest om het meertje heen, over een brug en over een hek, en toen stond ik ineens tussen de koeien in de wei… De dames werden er wat onrustig van. Voorzichtig passeerde ik ze. Aan het andere eind van de wei bleek schrikdraad te hangen. Er zat een haak en een geïsoleerde handgreep aan, dus kon ik het even losmaken om verder te gaan. Daarna volgde een smal betonnen bruggetje zonder leuningen en dat vond ik best wel eng. Wat een route voor een wandelknooppuntennetwerk… Een mulle zandweg en dan nog zo’n smal bruggetje precies tussen twee overstapjes… Pittig hoor…
Bij de bosrand lag een beter bruggetje en daar ging ik landgoed Ter Coulster op. Ik was er nog nooit geweest. Ik had er zelfs nog nooit van gehoord. De route ging langs een theekoepel en het woonhuis, al was dat laatste jammer genoeg niet mooi op de foto te krijgen. Vlak voordat ik het landgoed verliet kwam ik een heleboel afzettingen tegen die voor het vee bedoeld waren. Op de poortjes stond niet duidelijk aangegeven welke ik moest hebben, dus was het weer even zoeken. Verderop stak ik de Kanaalweg over en daarna ging ik over het terrein van de Willibrordusstichting. Met de Plus wandelvierdaagse Alkmaar is hier altijd een stempelpost bij de cultuurkoepel, maar aan die zijde van het terrein kwam mijn route nu niet langs. Ik liep maar een klein stukje over het landgoed om daarna langs een bouwmarkt en tuincentrum de bebouwde kom van Heiloo weer te verlaten. Het pad draaide richting de A9 en ik had er acht kilometer opzitten, dus vond ik het wel tijd worden voor een beker koffie. Ik vond een bankje in de zon. Het verkeer op de A9 was hoorbaar, echter niet erg storend. Het werd een korte pauze; na twaalf minuten was ik al weer aan de wandel…
Bedevaartsoord Onze Lieve Vrouw ter Nood
Het pad ging verder, tussen de A9 en het Oosterbos door, grotendeels achter een geluidswal. Verderop ontdekte ik een uitzichtpunt waar ik bovenop ben gaan kijken. Ik keek over de A9, maar bij het langsrijden is het me nooit opgevallen. Er zaten twee heren op het bankje en we hebben even een praatje gemaakt. Eenmaal beneden dacht ik dat ik het Oosterbos in moest, maar dat bleek niet te kloppen. Jammer; het pad ging verder parallel aan de A9. Bij de golf- en countryclub Heiloo mocht ik weer de verharde weg volgen, richting de N203. Inmiddels was ik aan de zuidkant van Heiloo en ongeveer halverwege mijn wandeling. Ik stak de rijksweg over en daarna liep ik naar het bedevaartsoord Onze Lieve Vrouw ter Nood. Er was niet veel open, alleen de grote kapel was te bezichtigen. Gelukkig had ik nog geen behoefte om te rusten, want het aantal bankjes op het terrein bleek beperkt te zijn. Vanwege besmettingsrisico was de put met heilzaam water gesloten en de naastgelegen Genadekapel was ook dicht. Verderop kon ik het terrein via een poortje weer verlaten om daarna onder het spoor door te gaan, het open gebied in. Via de Westerweg en Vennewatersweg wandelde ik naar de Zuiderneg, een bosachtig gebied aan de zuidwestzijde van Heiloo. Ik kende het nog van een eerdere tocht, toen ik het pad in tegengestelde richting liep.
Bij de manege stak ik de Zeeweg over en wandelde ik de Noorderneg in; weer een mooi stukje natuur. Ik wilde even pauzeren bij de Indianenheuvel. Daar was het vrij druk en de beste picknicktafel was bezet. Ik vond een niet erg uitnodigende bank en tafel van groengeverfd staaldraad, het was er een rommeltje en het rook er niet fris. Dan nog maar even een stukje verder wandelen. Vlak voor de Egmonder Binnenvaart moest ik een andere sloot oversteken en ging ik een grasdijk op. De route stuurde me weer een bosgebiedje in met van die sluip-door-kruip-door-paadjes. Op een fietspad sloeg ik linksaf en verderop trof ik een bankje aan dat nog vrij was, dus rugzak open en tijd voor de lunch met broodjes en koffie. Het weer was een beetje aan het veranderen en de sterke wind maakte het fris, maar het aangekondigde slechte weer bleef uit. Ruim twintig minuten later ging ik weer op pad. Blijkbaar had ik ergens een pijltje gemist en had ik niet over het fietspad, maar langs de oever van het Maalwater moeten lopen. Daardoor verliep ik me even. Verderop zou ik toch weer op de route komen, maar dan werden het nog minder kilometers. Dus besloot ik terug te lopen en het lusje door het bosgebiedje aan de noordwestzijde van het Maalwater toch nog mee te pikken.
De makkelijke weg
Volgens mij moet ik ook door de polder, langs het water aan de overzijde bij de Varnebroekmolen terug naar het Heilooërbos kunnen komen. Misschien probeer ik dat nog eens uit. Ik had nu echter geen zin om over de hekken te klimmen en over grasdijken te lopen. Dus nam ik de mij welbekende route door het park aan de noordzijde van Heiloo en dan via de Stetlaan naar het bos. Bij kwekerij G. Meijer stak ik het spoor weer over, om vervolgens via de Westerweg terug naar Alkmaar te lopen. Intussen had ik ook het wandelknooppuntennetwerk verlaten en nadat ik het spoor nogmaals overgestoken was, dit keer bij de Kalkovensweg, nam ik de kortste route naar huis. Tegen tien over twee kwam ik daar aan; het was nog lekker vroeg. Tijd voor een groot glas koude Weihenstephaner Hefeweissbier, wat rusten en dan een heerlijke hete douche…
Dagboek van een wandelaar 