Datum: 31-10-2015
Tocht: De Olympische wandeltocht (serie 38 tocht 2)
Organisatie: Wsv. WS78
Internet: http://www.ws78.nl/
Afstand: 40 kilometer
Totaal afgelegd: 38307 kilometer
Weer: Fraai, zonnig najaarsweer, zwakke wind.
Middagtemperatuur: ca. 15 °C.
Foto-album:Klik hier
Route:Klik hier
Geocache(s):GC4477K / GC3KV7J / GC4PWV6
Ook de tweede tocht van WS78 was niet zo heel ver van huis, maar zeker te ver om op de fiets te gaan. Dus ging ik rond kwart voor zeven naar huis en heb ik de intercity naar Amsterdam Centraal genomen. Ik had nog een overgangsbewijs voor de eerste klas liggen, maar eigenlijk vind ik dat een beetje zonde om die in te zetten voor zo’n kort ritje. Het kaartje was echter alleen nog vandaag geldig, dus reisde ik toch lekker eerste klas. Op Amsterdam Centraal kwam ik een meid tegen met allerlei wandelemblemen op haar rugzak. Ze bleek Laura te heten en was duidelijk ook op weg naar de tocht van WS78. We liepen samen naar de bushalte en stonden bij de grote zuil met busnummers te wachten, toen de bus ons voorbij reed. Gelukkig had Laura het in de gaten, want ik zag dit niet met mijn 16% zicht. De bussen bleken vanaf de andere kant van het busstation te vertrekken. Lekker handig. Dus heb ik Corné en Miranda maar even een berichtje gestuurd, dat het een kwartiertje later werd. De bus wurmde zich door Amsterdam en na een tijdje stapten we op de Amstelveenseweg uit. We vonden geen pijlen naar de start, maar gelukkig had ik al op de GPS gezien waar we naartoe moesten. Even voor half negen stapten we bij grand café De Bosbaan naar binnen. Het was er enorm druk en Corné en Miranda zaten al aan de thee. Die was zo schrikbarend duur dat ik besloot maar geen koffie te bestellen. Ik heb een paar foto’s gemaakt en daarna zijn we buiten gaan staan, wachtend op het startschot (figuurlijk dan…).
Intussen kwamen ook Renée en Auke langs (die ik in Heerhugowaard getroffen heb). Ze gingen samen met Laura van start en ze hadden een veel hoger tempo dan wij. Ik zou het wel leuk gevonden hebben om met een grotere groep te wandelen, maar dat zat er niet in helaas. En je vrienden laat je niet in de steek, dus bleef ik bij Corné en Miranda. We liepen een klein stukje langs de bosbaan maar bogen daarna al snel af richting Amsterdam. Bij “de schoen” waar de ING-bank ingezeten heeft (aan de Zuidas) volgde al meteen een omleiding omdat er aan het viaduct gewerkt werd. Aan de andere zijde van de A10 liepen we langs het Olympisch stadion, waar ik uiteraard ook weer de nodige foto’s geschoten heb. Wel jammer dat we er niet even binnen konden kijken. Vervolgens gingen we over een sportpark en wandelden we op de atletiekbaan; ook wel apart. Via een slingerende dijk kwamen we bij een sluis in de Schinkel en nadat we onder het knooppunt De Nieuwe Meer (A10) waren doorgelopen slingerden we via bos- en graspaadjes door park De Oeverlanden, waar ik nog even een gesprek aanknoopte met iemand van de christelijke wandelsportvereniging Prinses Marijke uit Geldermalsen.
Wandelen over een atletiekbaan… Beetje apart…
Na het verlaten van het park kwamen we aan de ringvaart van de Haarlemmermeerpolder en liepen we onder de A4 door, de Amsterdamse wijk Sloten in. Dit was vroeger een zelfstandig dorpje en de historie hiervan was ook nog steeds goed zichtbaar. Dus ook nu kon ik me weer volop uitleven met de fotocamera. De soeppost was ook in Sloten, bij de speeltuin. We waren al aan de late kant en men was al aan het opruimen, maar er was nog voldoende soep. Bij de molen van Sloten staken we de ringvaart over en wandelden we een stukje door Badhoevedorp, om vervolgens weer bij de ringvaart te komen en deze wederom onder de A4 door te volgen, nu dus aan de andere kant van het water. Daarna passeerden we golfbaan The International. Met een grote boog wandelden we er omheen; welkom zijn wij als “plebs” hier toch niet, getuige de grote dichte poort bij de ingang… De route voerde ons terug naar de Nieuwemeerdijk, waar we weer langs de ringvaart liepen. We moesten met de pont van Ome Piet (die al winterstop had, maar speciaal voor ons nog voer) naar de overkant om in het Amsterdamse Bos te komen. Van de ene kant is dat best leuk, met zo’n pontje overvaren, maar van de andere kant ook niet, want we moesten er wel dik een half uur voor in de rij staan. Op het pontje konden per overtocht maar zes á zeven personen mee, dus moest er een kleine vijftig keer gevaren worden om alle 302 wandelaars over te zetten. Dat leverde flinke vertraging op, die we niet meer zouden inlopen…
Het Amsterdamse Bos lag er prachtig bij in het zonnetje, met al die herfstkleuren. Dat werden weer mooie plaatjes. En er lag ook nog een geocache verstopt, waarvoor ik even van de route moest. Corné en Miranda liepen vast door. De geocache kon ik helaas niet vinden; in zo’n bosrijke omgeving heb je meestal heel veel mogelijkheden om zo’n cache te verstoppen. Bovendien was er ook geen tijd om erg uitgebreid te gaan zoeken. Ook onder het viaduct van de A9 zou er een geocache moeten liggen, maar die was ik gepasseerd voor ik er erg in had. Gezien de tijd en het pittige tempo waarmee ik probeerde naar de grote rust te komen had ik ook geen zin meer om ervoor terug te lopen. Wie weet, misschien nog eens bij een wintertocht in Amstelveen… We zouden een stukje door het Kersenbloesempark lopen, maar later zagen we aan de andere kant dat dit afgezet was. Jammer, hier liggen een paar leuke vlonders. Vlakbij de grote rust heb ik me even verlopen, omdat er een busje precies voor een pijl geparkeerd stond. Gelukkig kwamen er nog wandelaars die al op de terugweg waren en die hebben mij de weg gewezen. De caférust was in de kantine van schaatsvereniging A.S.V. De Poelster, waar Corné en Miranda op mij zaten te wachten.
Het pontje van Ome Piet over de ringvaart van de Haarlemmermeerpolder
Ik heb snel een biertje gedronken. Helaas geen speciaalbier, maar een flesje Heineken. Absoluut niet mijn favoriet, maar oké, voor een keertje… We waren goed en wel onze spullen aan het pakken toen Willem begon te jagen. We moesten opschieten, want we waren laat… Ja Willem, dat krijg je met zo’n pontje waar je een half uur op moet wachten… Leuk is het niet meer, dat gestress als je laat op de grote rust bent. Ten slotte wandel ik ook voor mijn plezier; stressen doen we maandag wel weer op het werk… “Gelukkig” hoefden we volgens Willem ook niet helemaal om De Poel heen. Nou, in praktijk zijn we op zo’n 150 meter na er toch helemaal omheen gelopen. We hadden dus flink kunnen afsnijden gezien de tijd, maar je loopt hem helemaal, of helemaal niet… Het stuk rond De Poel was in ieder geval mooi en leuk, maar een geocache op veertig meter van de route hebben we omwille van de tijd maar overgeslagen. Na het rondje om De Poel liepen we een stukje langs een oude trambaan en passeerden we het mooie voormalige stationnetje van Amstelveen. Daarna ging de route via slingerende paadjes door de parken van Amstelveen naar de koffiepost. We kwamen onder ander door het Broersepark, De Braak en het doctor Jac. P. Thijssenpark, Op de koffiepost hebben Corné en ik nog een halve rookworst met mosterd gegeten, maar ook hier zijn we niet al te lang gebleven.
Meteen na de koffiepost doken we weer het Amsterdamse Bos in, waar we nog een flinke lus maakten. Uiteindelijk liepen we via de Nieuwe Kalfjeslaan en de Kalfjeslaan weer Amstelveen in. We moesten onder de metrohalte Uilenstede door, die ik wel ken van de winterwandeltochten bij het sportcentrum van de VU. Meteen na de halte gingen we een dijkje op en volgden we een bospaadje door een voormalig arboretum. Een eindje verderop gingen we door een klaphekje en liepen we over een grasdijk tussen de schapen. Even had je niet meer het idee in de stad te zijn, tot aan het volgende klaphekje waar we een park inliepen. Vervolgens kwamen we weer op de Kalfjeslaan, waar ook de fruitpost was (bij ponymanege Equito). Na het verlaten van de fruitpost zagen we nog een klein stukje van de Amstel. We passeerden een beeld van Rembrandt (die hier blijkbaar vaak heeft zitten schilderen) en de Riekermolen. Ik zag nog een geocache opdoemen in mijn schermpje van de GPS en volgens de informatie op internet was deze groot en niet al te moeilijk. Vooruit dan maar, nog snel een poging. En gelukkig was deze ook makkelijk te vinden, waardoor ik vlug kon loggen, voordat de pijlenophalers langs zouden komen…
In het Amsterdamse Bos
Meteen na deze geocache liep ik het Amstelpark in. Het begon al wat te schemeren en omdat we veel linksaf en rechtsaf moesten, was het hier goed op de pijlen letten. Soms een beetje zoeken zelfs. Bij een vijvertje met een leuke vlonder kwam ik Corné weer tegen, die er foto’s aan het maken was. Net na restaurant Rosarium kwamen we tot de ontdekking dat we ons verlopen hadden. We waren al bijna het park uit en zijn toch maar even teruggelopen. We bleken inderdaad een pijltje gemist te hebben. Overigens was het ook nog eens Halloween en in het halfduister troffen we dus allerlei spoken en andere enge figuren in het park aan. Blijkbaar was er iets georganiseerd. Uiteraard kon ik het niet laten om een onoplettend spook even flink te laten schrikken toen we langsliepen… Een eindje verderop (nadat we het spoorbaantje in het park tig keer waren overgestoken) moesten we via een brug en poort het park uit. Daar stond Erik op ons te wachten, want de poort had eigenlijk al lang gesloten moeten zijn. Tja, ook hier waren we dus te laat vanwege dat half uur wachten bij de pont. Na het oversteken van de Europaboulevard liepen we het Gijsbrecht van Aemstelpark in. Het begon nu zo donker te worden dat ik de pijlen niet meer kon zien. Ook de andere wandelaars die nog bij ons liepen hadden er al moeite mee, dus was het toch nog even nodig om de zaklamp te pakken…
Slingerend door deze groene boord in Buitenveldert liepen we terug naar het Amsterdamse Bos, waar we rond een uur of zes aankwamen bij de finish. Na het afmelden heb ik nog twee bokbiertjes gedronken en daarna ben ik richting de bushalte gelopen. Helaas miste ik net twee bussen die vlak na elkaar kwamen en moest ik een kwartiertje wachten. De bus richting Amsterdam Centraal zat propvol met uitgaanspubliek en dus werd het voorin bij de chauffeur blijven staan. Ik kon me nog net vasthouden aan de beugel van het OV-chipapparaat. Niet echt prettig reizen zo, zeker na zo’n wandeltocht. Gelukkig stapten vele reizigers uit op het Leidseplein en kon ik nog een zitplekje bemachtigen. Op station Amsterdam Centraal ben ik even naar de Burger King gegaan. Daar heb ik vroeger vaak gegeten, maar de laatste jaren heb ik er niet meer zo’n trek in. Ik dacht, laat ik het nog eens proberen, maar ik kreeg weer bevestigd dat ik er beter weg kan blijven. Wat een slappe zooi. De jeugd van tegenwoordig is niks pittigs meer gewend en dus was de Whopper met frites behoorlijk smakeloos. Ik heb het naar binnen geschoven (vullen doet het gelukkig wel) en daarna maar snel de trein naar huis genomen…
Langs De Poel bij Amstelveen
Dagboek van een wandelaar 