Datum: 02-05-2021
Tocht: Zondagamiddagwandeling (eigen tocht)
Afstand: 12 kilometer
Totaal afgelegd: 49286 kilometer
Weer: Tamelijk bewolkt met opklaringen en zon, droog. Wind: NW, 3 Bft.
Middagtemperatuur: ca. 10 °C.
Foto-album: Klik hier
Route: Klik hier
Geocache(s): –
In het vorige weblogitem schreef ik uitgebreid over mijn ervaringen met diverse wandelschoenen. Ook kwamen de nieuwe Brooks Addiction Walker 2 ter sprake. Deze moesten uitgeprobeerd worden, dus tijd voor een kleine wandeling. Daarnaast heb ik een nieuwe smartphone met betere camera’s en loepzuivere locatiebepaling (via zowel GPS als het 5G-netwerk). Nog een reden om er op uit te gaan. Testen maar!
Alles in bloei
Eigenlijk kwam het ook spontaan in me op om deze wandeling te gaan maken, want veel zin om vroeg op te staan had ik niet. Na een moeizame start van de dag, besloot ik om tien voor drie ’s middags toch nog te gaan; even van het mooie weer genieten. Ik wilde zo snel mogelijk naar het Heilooërbos, dus nam ik de kortste weg door mijn wijk, De Hoef, richting de overweg aan de Kalkovensweg. Vanaf daar volgde ik de Westerweg naar Heiloo. Door alle regen van de afgelopen tijd en het daarop volgende mooie weer stond de natuur ineens volop in bloei, wat aan de vele gele bloemetjes in het knalgroene weiland langs de ringweg goed te zien was. Na het lange lint met fraaie huizen aan de Westerweg stak ik bij kwekerij G. Meijer de spoorlijn over. De zandweg loopt naar een boerderij, maar vlak hiervoor kon ik het bos in en wandelde ik over een mooi paadje tussen statige bomen door. Het pad slingert door het bos en even verder had ik bij een bankje uitzicht op de Baafjespolder. Dit stuk van de polder is echter niet toegankelijk. Daarvoor moest ik nog een stukje verder door het bos, later langs de bosrand met wederom zicht op de polder. En bij de Ronde O laan kon ik in de verte het landhuis Nijenburg zien liggen, waar ik later nog langs zou lopen.
Bij knooppunt twee van het wandelnetwerk Noord-Holland ging ik rechtsaf via een slingerend paadje naar de Baafjespolder. Iets eerder ging er ook al een olifantenpaadje die kant op, maar ik heb vernomen dat de boswachter hier niet zo blij mee is. Daarom loop ik die paar meter wel om. Blijkbaar is dat voor sommigen teveel gevraagd en vernielen ze liever de natuur. Het eerste overstapje de polder in heeft een brede houten trap en is dus makkelijk te nemen. Na een bruggetje, een grasdijk en weer een bruggetje volgde opnieuw een overstap over een hek. Hier heeft men een nieuwe trap geplaatst om de overstap te vergemakkelijken. Vervolgens ging het pad met een aantal bochten tussen twee sloten door en passeerde ik de Varnebroekmolen. Wel opletten hier, want het is een schapendijk en die is behoorlijk ongelijk. Zo hier en daar zitten er zelfs putjes en kuiltjes in. Schapen waren er dit keer niet. Aan het eind van de dijk volgde de laatste van de drie overstapjes. Een tijdje geleden kon ik er net overheen en moest ik nog voorzichtig zijn om mijn edele delen niet te bezeren, maar sinds ook hier een fatsoenlijk houten trapje neergezet is, is het een stuk makkelijker en veiliger.
Rondje Maalwater
Ik kwam aan de rand van het Maalwater en op het fietspad tussen Heiloo en Egmond aan den Hoef was het behoorlijk druk. Oppassen dus en voldoende afstand houden. Om een foto van de knotwilgen te maken moest ik zelfs even wachten tot een aantal dames een stuk doorgelopen waren. Ik weet niet of ze het zouden waarderen als ze vol herkenbaar op internet kwamen te staan. Ik maakte even een ommetje door een bosgebiedje aan de westzijde van het Maalwater. Voor mij was dit niet zo’n bekend terrein, maar de pijltjes van het wandelnetwerk wezen me de weg. Na dit lusje kwam ik weer bij het water uit, iets verder dan ik gedacht had. Dus volgde ik het pad langs het meer terug naar de brug, om vervolgens het water over te steken. Via een pad door een ietwat bosachtige omgeving kwam ik aan de meest noordelijke parkeerplaats van het Maalwater. Vanaf daar volgde ik het voetpad parallel aan de Belieslaan terug richting het Heilooërbos, oftewel landgoed Nijenburg, waarbij ik in de verte de Varnebroekmolen nog een keer kon zien. Overigens heb ik deze kleine molen nog nooit in werking gezien. Zou hij nog een functie hebben?
Bij het wandelstartpunt Nijenburg twijfelde ik of ik het pad door het bos zou nemen. Dat heb ik dit jaar al een paar keer gedaan. Ik besloot de Stetlaan rechtdoor te volgen, langs de bosrand. Aan het eind ging ik rechtsaf de Kraaienlaan op en kwam ik op hetzelfde punt uit; bij de onbewaakte spoorwegovergang in het Heilooërbos. Met mijn beperkte zicht vind ik het nog steeds een beetje eng om hier over te steken. Even blijven staan, goed kijken en vooral goed luisteren. Hoor ik de overweg verderop? Hoor ik geruis van een trein of de rails trillen? Nee? Dan gauw naar de overkant! Daar ging de tocht verder door het bos, waarbij ik ook twee keer een fietspad moest oversteken. Ook dit is niet geheel zonder gevaar, omdat je door de bomen weinig zicht hebt. En mensen op elektrische fietsen, vooral op die Speed Pedelecs, zijn zo bij je… Tussentijds passeerde ik ook nog een fraaie omgevallen boom langs het pad, die vaak door kinderen als klimrek gebruikt wordt. Hij ligt er al een tijdje. In dit stuk van het bos is het bij mooi weer altijd druk. Ik volgde de Kraaienlaan helemaal tot aan de Kennemerstraatweg. Ook deze drukke verkeersader tussen Alkmaar en Heiloo moet ik voorzichtig oversteken, want hier wordt te hard gereden om voor de blindenstok te kunnen stoppen. Bovendien kan ik de snelheid van het verkeer moeilijk inschatten. Aan de overkant van de weg liep ik via de Van Deelenslaan opnieuw het bos in. Het pad slingert richting het landhuis Nijenburg. Op een kleine open plek naast het pad stond een mooie bank, waar ik een korte rust heb gehouden. Even een slokje water nuttigen.
Naar mijn vriendjes
Ik merkte wel dat ik zo langzamerhand aan een sanitaire stop toe was, maar hier kon ik niet zien of er wandelaars aankwamen en dat vond ik toch wat onprettig. Dan maar gauw doorlopen, over het smalle graspad tussen de vijver van het landhuis en het fietspad van de Kennemerstraatweg. Dit kwam uit bij een fraai gebouw iets verderop. Wat zou hier in het verleden de functie van geweest zijn? Dienstwoning? Portiersloge? Geen idee… Ik stak de drukke weg weer voorzichtig over en wandelde verder naar de naastgelegen Kattenberg met zijn fraaie grote oude linde er bovenop. Veel zin om de trappen te nemen had ik niet. Ik ben wel vaker boven geweest, dus liep ik nu om de berg heen. Via de Heerenlaan, ook gewoon weer een bospad met soms een beetje mul zand, wandelde ik naar een fraaie buitenwijk van Heiloo. Langs de Zanderssloot volgde ik het gelijknamige fietspad naar de tunnel onder de N9. Aan de andere kant van deze tunnel begint de bebouwde kom van Alkmaar. Omdat ik niet van het drukke fietsverkeer op het fietspad hou, dook ik meteen bij de eerste afslag het Oranjepark in, de “chique” buurt van Alkmaar-Zuid. Toch was ik wel nieuwsgierig of het terras bij horecacentrum De Hertenkamp nog open was, dus moest ik alsnog een klein stukje over het fietspad. Maar in mijn uppie daar gaan zitten vond ik niet gezellig. Ik wandelde gauw verder, langs de bloemenklok naar stadsboerderij De Hout. Even om de boerderij heen, om mijn vriendjes in de volière gedag te gaan zeggen. Maar zoals altijd hadden ze het weer te druk met elkaar nazitten en naar elkaar te fluiten. Heerlijk om ze zo bezig te zien.
Test geslaagd?
Vervolgens ging het via de kortste weg door de Westerhout en het Fritz Conijntunneltje naar huis. Natuurlijk claimde ik in het tunneltje weer de niet al te brede stoep met mijn taststok (blindenstok) door tegen de muur en de stoeprand te tikken. Inhalen en passeren met voldoende afstand kan hier gewoonweg niet. Ik had geen zin in discussies en de arrogante enkeling die jouw nog geen halve meter ruimte gunt. Gelukkig snappen de meesten de hint en gaan ze op het fietspad lopen of steken ze over. Even voor half zes kwam ik aan bij mijn flat en na een blik in de brievenbus, die leeg bleek te zijn, stapte ik mijn appartement binnen. Over de schoenen was ik behoorlijk tevreden; ze lopen lekker. Het enige aandachtspunt blijft, en dat is vaak zo, mijn hakken. Ik zal de schoenen strak genoeg moeten strikken en ook onderweg hierop moeten letten. De nieuwe smartphone heeft ook prima werk geleverd. De foto’s zijn erg fraai geworden qua kleur. Ze lijken ook scherp, zelfs bij enig inzoomen (zoals de bovenstaande foto van het landhuis), al kan ik het met mijn visuele beperking moeilijk beoordelen. De combinatie van GPS met de locatiebepaling aan de hand van het 5G-netwerk werkt zelfs beter dan mijn “professionele” Garmin GPSmap 60CSx, die toch bekend staat als de beste GPS ooit door Garmin geproduceerd. Het was dus een zeer geslaagde testwandeling!
Dagboek van een wandelaar 