Datum: 21-10-2017
Tocht: Haagse parken en duinentocht (serie 40 tocht 2)
Organisatie: Wsv. WS78
Internet: http://www.ws78.nl/
Afstand: 40 kilometer
Totaal afgelegd: 43169 kilometer
Weer: Zwaar bewolkt, ook opklaringen, later enkele buien, stevige wind.
Middagtemperatuur: ca. 17 °C.
Foto-album: Klik hier
Route: Klik hier
Geocache(s): GC7CF1G / GC5DJZ3
Omdat er weer wat regen voorspeld was, trok ik dit keer toch maar de dichte Brooks wandelschoenen aan. Dat zijn echter de schoenen waar ik me bij grote afstanden meestal blaren op loop, dus veel vertrouwen had ik er niet in. De Brooks hardloopschoenen waren echter ook geen optie, want die lopen meteen vol met water bij een bui. Ook nu moest ik weer vroeg uit de veren, om 4.15 uur. Ik kon het wel iets rustiger aan doen, want ik hoefde pas om 6.04 uur met de trein mee. Die Sprinter reed naar Amsterdam-Sloterdijk, waar ik over moest stappen op een volgende Sprinter. Hiermee ging het rechtstreeks naar Den Haag Mariahoeve. Toen ik daar aankwam was het aan het regenen en het was nog donker. Gelukkig had ik van tevoren al even op de kaart gekeken hoe ik moest lopen, want er was niets gemarkeerd. Volgens de site van WS78 zou het 950 meter zijn naar de start, maar ik had een kortere route gevonden. Om acht uur kwam ik aan bij het startbureau in sporthal Essesteijn waar ik na het inschrijven uiteraard koffie gedronken heb. Ik moest nog even op Corné en Miranda wachten, en naast een heleboel bekende wandelaars troffen we ook nog Ina en Mia. Zij gingen alle vier voor de twintig kilometer, maar ik wilde toch weer de veertig kilometer lopen. Voor een heleboel wandelaars is die twintig een mooie afstand, maar WS78 betekent van oudsher veertig kilometer en zolang het nog gaat wil ik dat ook blijven doen.
Niet alles is wat het lijkt…
Even voor negen uur stonden we weer buiten en hoewel de megafoon het dit keer wel deed, kon ik er weinig van verstaan. Beetje irritant, want ik kreeg niet mee waar we op moesten letten (blijkbaar was er ergens een klein stukje niet gemarkeerd) en wat er verteld werd over hetgeen er vorige week bij RS80 gebeurd is, kreeg ik ook niet helemaal mee. We kregen een routebeschrijving en die was behoorlijk lang. Volgens mij hadden ze de letters kleiner gemaakt wat voor mij erg lastig was en na een poosje bleek ook de inkt van het papier niet slijtvast te zijn. Bovendien waren er soms op een regel wel drie of vier punten vermeld, dus de leesbaarheid was niet best. Goed op de pijlen en de andere wandelaars letten dus… We vertrokken door het park achter de sporthal en door de drukte miste ik gelijk de eerste geocache. Jammer, maar erg veel tijd om te geocachen had ik toch niet. We liepen langs station Mariahoeve en we bleven eerst nog een poosje in de bebouwde kom van Voorburg en Den Haag. Bij een flat in de wijk Landen zat er een geocache in een minibibliotheek verstopt, dus daar ben ik wel even naartoe gelopen. Het was maar veertig meter van de route af. De minibibliotheek zag er mooi uit en ik vond een boek met de titel “Alles over geocaching”. Alleen was het geen echt boek…
Start bij sporthal Essesteijn in Voorburg
Vlug sloot ik aan bij de overige wandelaars en al snel liepen we het landgoed Marlot op. Het eerste stukje natuur. Dit park ging ongemerkt over in landgoed Reigersbergen en nadat we onder de N44 door waren gegaan passeerden we de nieuwbouw van de Amerikaanse ambassade. Het was nog niet als zodanig herkenbaar. We draaiden landgoed Oosterbeek op en bij een bouwplaats stond iemand te fotograferen. Ik vroeg wat er te zien was. Het bleek een uitgegraven bunker te zijn. Op het landgoed kwam ik ook weer Corné, Miranda, Mia en Ina tegen. Ze stonden even stil om een mooie lange vijver tussen de bomen te fotograferen. We liepen samen landgoed Clingendael op en nadat we een flinke partij paddenstoelen op de foto gezet hadden kwamen we langs het grote landgoed, waar nu het instituut Clingendael in gevestigd is. Even later wandelden we over een brug, het rosarium in. Ook weer zo’n fotogenieke plek… De herfstkleuren staken prachtig af in het zonnetje dat zich regelmatig even liet zien. Na een stukje bebouwde kom van de wijk Arendsdorp in Den Haag gingen we het Hubertuspark in, waar we een klein stukje langs een zandvlakte liepen. Niet veel later volgde de soeppost. Ik zag Mia en Ina nog binnenkomen, maar Corné en Miranda lagen blijkbaar nog een beetje achter. Ook Olfert was er. Hij stond wel op het punt om verder te gaan. Ik heb vlug een bekertje soep genomen en daarna ben ik ook weer aan de wandel gegaan. Vlak na de soeppost volgde de splitsing met de lopers van de twintig kilometer (uiteindelijk ook onze terugweg) en dus werd het rustig op het parcours…
Zeezicht, of geen zicht…?
De tocht ging door de Nieuwe Scheveningse Bosjes en dwars door Scheveningen naar het Kurhaus, waar ik Carl uit Tilburg trof. Na de nodige foto’s wandelden we samen de boulevard op en kwamen we langs de pier. Omdat het nog vroeg was, was het er nog lekker rustig. We bleven zo lang mogelijk over de verharding lopen, maar hierdoor moesten we soms wel goed uitkijken. Aan het eind van de pier was men een strandtent aan het afbreken en dus lag het pad bezaaid met hout en gereedschap. Kort daarna gingen we het strand op. We volgden de vloedlijn omdat hier het zand vrij hard was. Een eindje verderop kwam ik erachter dat ik niet verder kon, omdat er flinke plassen water op het strand lagen. Ik kan met mijn 16% zicht niet inschatten hoe diep die zijn, dus voetje voor voetje ben ik er maar voorzichtig doorheen gegaan. Gelukkig bleef de binnenkant van mijn schoenen droog…
Pier Scheveningen
Ruim een kilometer verderop mochten we via een flinke trap de duinen van natuurgebied Meyendel betreden. Eerst liepen we nog op een fietspad en nadat we linksaf geslagen waren, werd dit al een stukje slechter. De klinkers lagen behoorlijk scheef. Aan het eind van dit fietspad gingen we echt de duinen in; een smal slingerend zandpad, heuvel op, heuvel af. Gelukkig stonden er groene routepaaltjes en waren er genoeg voetstappen te zien, anders had ik hier mijn weg niet gevonden. Het was behoorlijk pittig en ook flink warm als je even in de luwte kwam, dus moest ik regelmatig stilstaan om bij te komen. Maar het was wel erg mooi. Mijn verkoudheid en weinig slaap werkte ook niet echt mee. Toen we langs een bankje bij een verhard fietspad kwamen heb ik ook maar gelijk even de paraplu en regenhoes van de rugzak opgeborgen. Het bleef soms flink zoeken naar de pijlen, maar rond tien voor één kwam ik dan toch eindelijk op de rust, bij pannenkoekenhuis Boerderij Meyendel aan. Daar was zelfbediening en ik heb er een Texels bokbier gehaald. Binnen was het veel te benauwd en buiten stond nog aardig wat wind, maar in het zonnetje was het prima uit te houden op het terras.
Zand, zand en …nog meer zand…
Even voor half twee ben ik weer vertrokken, eigenlijk al ruim tien minuten te laat. Maar een goede rust was wel nodig, want we gingen weer flink door het mulle zand. Nog steeds erg mooi, maar ook flink pittig. We liepen naar de Waalsdorpervlakte, waar elk jaar op 4 mei de dodenherdenking plaatsvind bij het nationaal oorlogsmonument. Ook zagen we de bourdonklok, die op televisie veel dichter bij het monument lijkt te staan. Helaas mocht je er niet naartoe en kon ik hem alleen van de zijkant fotograferen. Het monument maakte wel flink indruk. Al spoedig kwamen we weer aan de rand van Den Haag en liepen we park Duttendel in. Hier kon ik nog gauw een geocache scoren, maar toen ik verder wilde lopen had ik het zipzakje waar het logboek in hoorde te zitten nog mijn handen. Ik moest dus een klein stukje terug om dit ook weer in het trommeltje te stoppen. Vanaf de geocache was het niet ver meer naar de koffiepost, die net als vanmorgen ook bij manege Wittebrug was. Daar werd al meteen gevraagd of ik een warme worst met mosterd wilde hebben. Uiteraard! Hoewel ik al laat was (het liep al tegen half vier en we moesten nog tien kilometer) was ik nog niet eens de laatste… Frits en Dick moesten ook nog komen…
Dwars door de duinen
Vlak na de koffiepost wandelden we langs Madurodam en nadat we onder het Hubertusviaduct door waren, gingen we de Scheveningse Bosjes in. Hier werd zoveel mogelijk van de smalle, onverharde bospaadjes gebruik gemaakt. Langs het Vredespaleis, het Panorama Mesdag en paleis Noordeinde wandelden we richting het centrum van Den Haag. Daar had ik enorm veel moeite om de pijlen te vinden tussen het winkelend publiek en bovendien liepen ze aardig voor mijn voeten. Ik wilde toch graag op tijd binnen zijn en dat ging zo niet lukken. Ik moest ook regelmatig even stoppen om de routebeschrijving te lezen, want op veel punten zag ik geen pijlen of markeringen staan en was ik aan het twijfelen. Jammer dat WS78 de route niet op GPS verstrekt, want dat had enorm geholpen. Na de grote kerk moesten we richting de Passage, een mooi oud overdekt winkelcentrum, maar bij de eerste de beste grote poort begon ik wederom te twijfelen. Gelukkig liepen er net een paar agenten voorbij en die hebben mij de weg gewezen. Al lezend kwam ik uiteindelijk op het Binnenhof terecht, waar ik een paar foto’s gemaakt heb. Ook het Mauritshuis ging op de foto en toen ik bij de Hofvijver aankwam begon het ineens even flink te regenen. Tijd om de paraplu te pakken. Het vinden van de juiste weg werd nu nog meer een uitdaging…
Te laat maar niet de laatste
We kregen nog even het Malieveld te zien, maar ik kreeg er weinig van mee. Blijkbaar liepen we ook nog even achter Den Haag Centraal voorbij en daarna gingen we langs het park Koekamp. Na het oversteken van de A12, die hier in een tunnelbak ligt, wandelden we door het Haagse Bos. Intussen was ik verschillende geocaches voorbijgelopen, maar omdat ik zo enorm op de route moest letten had ik dat niet in de gaten. Het Haagse Bos was erg mooi met de herfstkleuren en de vele vijvers. Ik verwonderde me er sowieso over hoeveel groen er in en rondom Den Haag te vinden was. Op een groot deel van de route had je niet eens in de gaten dat je in een stad, of in de Randstad liep. Vlak voor Huis ten Bosch (wat schijnbaar momenteel verbouwd wordt) sloegen we rechtsaf en door de Haagse Hout liepen we terug richting Voorburg. We passeerden nog een molen en we kregen nog even een modderig graspad voor onze kiezen. Ook zagen we een mooi beschilderd spoorviaduct en liepen we langs de rand van park ’t Loo. Vlak voor de metrohalte Voorburg ’t Loo zat er nog een kleine omleiding in de route, omdat er een fietspad afgesloten was. Bij de finish heb ik blijkbaar een pijltje gemist, waardoor ik niet via het voetpad naar de sporthal liep, maar een paar meter verder via de straat en het parkeerterrein. Ik was zowaar een kwartier te laat, nog niet eens de laatste, en ik had geen last van de pijlenophalers. Blijkbaar was ik niet de enige die het een zware tocht vond…
Winkelcentrum De Passage
Bij de sporthal Essensteijn was er helaas nauwelijks speciaalbier; geen bokbier, maar wel een Wieckse Witte. Viel de zomer dan zo tegen, dat dit nog over was…? Ik dronk er één en intussen probeerde ik de foto’s te uploaden via de Wifi. Dat wilde niet zo lukken en dus besloot ik nog maar een biertje te nemen. Het uploaden van de kleine “thumbnails” van 0.5 Megapixels ging prima, maar de volledige foto’s van 10 Megapixels ging veel te langzaam. Dat moest dan thuis maar gebeuren. Rond kwart voor zeven, zowat als laatste, ben ik vertrokken en even voor zeven uur heb ik vanaf halte Voorburg ’t Loo de metro naar Den Haag Laan van Nieuw Oost-Indië genomen. Ik vind het een vreselijk station, want ik ben er elke keer mijn oriëntatie kwijt. Gelukkig was er een leuke dame zo behulpzaam om me even de weg te wijzen, waardoor ik een paar minuten later in de trein naar Zaandam zat. Er waren weer werkzaamheden en de reisplanner gaf aan dat ik in Amsterdam-Sloterdijk moest overstappen, maar dat is niet handig. Hier zou ik op de “boog” aankomen en buitenom naar de stationshal moeten lopen, terwijl ik in Zaandam maar het perron hoefde over te steken. De terugreis verliep soepel en even na half negen stond ik op station Alkmaar. Helaas wederom geen bus en het begon net weer te regen, dus deed ik de regenhoes om de rugzak en wandelde ik met de paraplu naar huis…
Dagboek van een wandelaar 